After 3 i biografen
Nederlands proza
Peter Terrin: Post mortem
door Eddy Bettens
Zelfportret voor een dochter
Henry James hield niet van biografen. In verhalen als The Aspern Papers toonde hij de slinkse manier waarop manuscriptenjagers — publishing scroundels — documenten van dode schrijvers in handen proberen te krijgen en welke schade ze daarmee aanrichten. Zelf liet hij kladjes, onuitgegeven manuscripten en tienduizenden inkomende brieven in een gigantic bonfire in rook opgaan: zijn correspondenten vroeg hij met aandrang hetzelfde te doen. In ‘The New York Edition’, de definitieve editie van zijn romans en verhalen, polijstte hij het corpus waarin hij wilde voortleven; de rest mocht worden vergeten. Zijn neef, die hij als zijn executeur-testamentair had aangesteld, vroeg hij uitdrukkelijk om biografen zoveel mogelijk te dwarsbomen — ‘to frustrate as utterly as possible the post-mortem exploiter.’ Veel heeft het niet geholpen — nog decennia na zijn dood vochten literatuurwetenschappers, biografen, uitgevers om elke snipper papier, en de discussie over de razend interessante kwestie of Henry James al dan niet homoseksueel was, dreigt de appreciatie van zijn romans en verhalen te overschaduwen.
In Post mortem voert
Rijden over een smal spoor maar het uitzicht is weids
Biograaf Willem Meiners werkt aan een boek over de ‘vergeten’ president Warren Harding (). De oud-hoofdredacteur van de Gooi- en Eemlander en ondernemer woont al vanaf in Amerika. Hoe vordert het schrijfproces en gaat hij de deadline, februari , halen? Een tussenstand.
Hij ligt op schema. De biograaf is begonnen aan zijn laatste hoofdstuk. ,,,Ik weet precies met welk citaat mijn boek gaat eindigen, daar werk ik nu naar toe. Een deadline halen is door mijn krantenachtergrond een tweede natuur geworden. Ik ben ooit op de bureauredactie begonnen. Om elf uur moest de buitenland-pagina naar de zetterij worden gestuurd, geen minuut later. Die pagina moest vol en af. En dat was ‘ie, elke dag.’’
Zo’n woorden staan inmiddels in zijn computer. Op vier plekken opgeslagen. ,,Wat er ook gebeurt, ik heb toegang tot mijn boek. Ik weet nog van vroeger, toen ik mijn allereerste boek schreef, hoe zorgvuldig je dat stapeltje papier behandelde. Als je heel goed beslagen ten ijs wilde komen, maakte je met carbonpapier een doorslag. Ik herinner me niet meer of ik angst had, wel dat ik heel behoedzaam omging met die groeiende stapel papier. Je had geen keus.’’
Ruim voetnoten telt de biografie, een gemiddelde van 15 voetnoten per hoofdstuk.
Biografie Bulletin 93/2
De twijfels van een biograaf
Ian Hamilton
Mijn carrière als biograaf begon ongeveer vijftien jaar geleden, toen ik onderzoek ging doen voor een biografie over de Amerikaanse dichter Robert Lowell, die twee jaar eerder was overleden, zestig jaar oud, op het hoogtepunt van zijn roem. In de zomer van nam Caroline Blackwood, de weduwe van Lowell, mij mee naar het huis in Ierland waar zij en Lowell de laatste weken van zijn leven hadden doorgebracht. Om meer dan een reden was het een chaotisch bezoek en ik kwam niet veel te weten, maar ik vertrok wel met een paar relikwieën: briefkaarten en brieven gericht aan de dichter, enkele fragmenten van ongepubliceerde gedichten, een oud paspoort, een paar foto's en verschillende stukjes tegenstrijdige ‘mondelinge verklaringen’, zoals dat geloof ik heet, afkomstig van getuigen uit de buurt - een winkelier, een kroegbaas, een begrafenisondernemer - en natuurlijk van de weduwe zelf, die begrijpelijkerwijs behoorlijk gedeprimeerd van mijn bezoek raakte.
Toen ik terug in Londen achter mijn bureau mijn vondst bekeek, moest ik bekennen dat het vooruitzicht van mijn onderzoek me wat ontmoedigde. Wat betekenden deze losse stukjes? Waar hoorden ze bij? Wie waren die - voor mij -
burgo (Arenaci ). In de koninklijke bibliotheek in den Haag bevindt zich een exemplaar der eerste folio-uitgave van de Topica met tal van handschriftelijke aanteekeningen en een van de uitgave der Consilia van uit de bibliotheek van den bekenden jurist Gos. van Steenler.
Uit zijn geschriften blijkt de groote belezenheid van Everardi. De verschillende werken der glossatoren worden met de klassieke literatuur voordurend aangehaald, vooral Cicero. In de ‘Preambula’ noemt de schrijver als zijn leermeesters te Leuven Arnoldus de Beka en Petrus de Thenis. In de ‘Prefatio’ wordt over het - ten onrechte door sommigen in twijfel getrokken - professoraat te Leuven van den schrijver iets medegedeeld. Uit verschillende plaatsen van de Topica blijkt, dat het voor de studenten der leuvensche hoogeschool is geschreven. Johannes Munterius voegde er een uitvoerig register aan toe, opgedragen ‘omnibus Juris studiosis.’ Everardi wordt geroemd om zijn buitengewoon geheugen; als magistraat wordt hij als man van groote onpartijdigheid en eerlijkheid geprezen. Groot vertrouwen stelde Karel V in hem. Met Erasmus stond hij in briefwisseling. Een brief van Erasmus aan hem van 24 Dec. over het huwelijk van Luther wordt vermeld door H. Brugmans, Verslag van een Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim videsigns webflow agency minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Ordered list Unordered list videsigns Bold text Emphasis Superscript SubscriptHeading 1
Heading 2
Heading 3
“As kids, we didn't know why our parents made us walk together, it was only when we got to school that we saw the name-calling and the jokes, and realized that we were different and that we were going to have to learn to defend ourselves or just take it,” dasdas
Heading 5
Heading 6
When other schools played us, it was a shock, especially because there were black kids in the chess team. He told us that it was a middle-class game, but that we need to take our working-class values, and work hard, strive hard, and not be intimidated. We did hostility wasn't obvious, but I would be stared at by the students and the could tell that it was the first time that some of them had even shaken a Black boy's hand.
Working with a Biographer: The Journey of Tel