Rizoom deleuze
Bende van Nijvel
Volgens het magazine Dag Allemaal wil Marc Dutroux een brief sturen naar Jean-Denis Lejeune, net zoals zijn ex-vrouw Michelle Martin, en wil hij zijn schrijfsels verkopen aan de hoogstbiedende media.
Marc Dutroux, die opgesloten zit in de gevangenis van Nijvel, beschikt tegenwoordig over een soort van ‘manager’. Het gaat om een persoon die anoniem wil blijven, maar naar eigen zeggen regelmatig een bezoek brengt aan Dutroux en al jarenlang met hem correspondeert. Hij fungeert ook als tussenpersoon met de pers, voor reacties of interviews moet je bij hem terecht, met een goedgevulde portefeuille.
Volgens Dag Allemaal bevestigt de zogenaamde manager dat Marc Dutroux klaar is om te reageren op de vrijlating van zijn ex-vrouw en om de pers in de gevangenis te woord te staan. Ook wil hij zijn brief aan Jean-Denis Lejeune publiek maken, maar dan wel tegen de hoogst mogelijke prijs.
Waarom wil Dutroux net nu met een brief naar buitenkomen, waarmee hij zijn kansen op vervroegde vrijlating volledig opblaast? Volgens zijn ‘manager’ heeft Dutroux gezegd dat hij nu wel kan praten omdat hij niemand meer hoeft te ‘beschermen’ sinds de vrijlating van Michelle Martin. Maar vooral zijn benarde financiële situatie zou hem aangezet
Toon me uw gekken
EERST HET GOEDE NIEUWS: we denken steeds sneller. Het slechte nieuws is dat hoe sneller we informatie verwerken, hoe meer de grijze massa blijkt te functioneren als die van schizofreniepatiënten. En onze hersenen zitten al op de top van hun stofwisselingscapaciteit, meldden Britse, Duitse en Chinese onderzoekers vorig jaar in het Journal of Neuroscience. Hun conclusie is verontrustend. In de loop van de evolutie zijn we steeds sneller gaan denken. Maar als bijwerking ontstaat schizofrenie. Letterlijk betekent dat ‘gespleten geest’, maar eigenlijk gaat het om een verzamelnaam voor een ziektebeeld waarbij iemand de samenhang kwijtraakt tussen waarneming, denken en emoties, oftewel tussen de realiteit en het zelf.
Daarmee leveren de bètawetenschappers het bewijs bij de vanaf de jaren zeventig en tachtig in linkse filosofische kringen populaire analyse van het postmoderne tijdperk als ‘schizofreen’ – waarbij postmodern ook vervangen kan worden door andere modieuze trefwoorden als ‘informatiemaatschappij’, ‘neoliberalisme’ of meer algemeen ‘het nieuwe kapitalisme’. Hoe het ook mag heten, de geschiedenis is in de afgelopen decennia tijdelijk naar de achtergrond verdrongen. Hetzelfde geldt voor de ideologie, en daarmee het idee van een alternatieve toekomst. Wat
De manier van oorlogvoeren door het Israëlisch leger is sterk beïnvloed door contemporaine, postmoderne filosofie.
Met name het werk van de Franse filosoof Gilles Deleuze en psychoanalyticus Félix Guattari is verplicht studiemateriaal op Israëlische militaire elite-academies. Dit blijkt uit een discussiepaper van architect en schrijver Eyal Weizman, waarmee hij deelnam aan de conferentie ‘beyond bio-politics’ aan City University, New York.
Weizman sprak in Israël met docenten militaire tactiek en militaire leiders, en bestudeerde de theoretische stof.
Het werk van Deleuze en Guattari is met name populair, omdat het uitnodigt op een geheel andere manier te kijken naar ruimte, vooral naar stedelijke gebieden. Bij stadsgevechten, tegen bijvoorbeeld Palestijnse guerilla’s, levert dat succesvolle ‘operationele tactieken’ op. Bij de aanval op de Palestijnse stad Nablus in 2002 ontwikkelde het Israëlische leger een manier van oorlogvoeren die ‘bewegen door muren’ wordt genoemd: met explosieven en drilhamers baanden speciale troepen zich zelfstandig, zonder commando van hogerhand, een weg door de muren van huizen heen, en creëerden zo een nieuwe, voor Palestijnse strijders vrijwel onzichtbare, netwerk van tunnels. Een tactiek die is geb
Gilles Deleuze and Felix Guattari
In May 1968, Gilles Deleuze (1925-1995) was an established philosopher teaching at the innovative Vincennes University, just outside of Paris. Félix Guattari was a political militant and the director of an unusual psychiatric clinic at La Borde. That the two should meet was quite unlikely-and yet, while Deleuze was recovering from lung surgery, he met Guattari in an arranged encounter that led to a surprising relationship and several books, including Anti-Oedipus, What is Philosophy, and A Thousand Plateaus.François Dosse examines the productive if unlikely twenty-year partnership between two men of distinct sensibilities. Drawing on unpublished archives and hundreds of personal interviews, Dosse elucidates this enduring collaboration through familial and historical contexts and the turbulent years of 1968. He also measures the posthumous fortunes of these two writers within their intellectual, academic, and professional circles both in France and beyond.
Artikelnummer: 23862Categorie: HardcoverTag: Filosofie
Forum
Klein nawoord bij de dood van Gilles Deleuze
Op zaterdag 3 november pleegde Gilles Deleuze op zeventigjarige leeftijd zelfmoord. Hij sprong uit het raam van zijn flat. Ik voel me verweesd. Zijn dood is een kardinaal verlies voor én de filosofie, én de kunst, én de cultuur, én de politiek. Of zo je wil: voor de reflectie daarover. Eerst waren er Valéry en Bergson, toen kwam Deleuze: de twintigste eeuwse Franse filosofie in een notedop. Zowat alle anderen hielden en houden zich met Heidegger bezig. Deleuze zegt over deze Duitse vergissing bijzonder weinig. Hij vond Alice in Wonderland veel diepzinniger. Verbijsterend toeval overigens: een paar dagen voor zijn zelfmoord kocht ik zijn Logique du Sens en bepraatte ik met een vriend het plan om een nieuw opstel over zijn werk te schrijven. (Ik debuteerde in 1982 met twee stukken over Deleuze's en Guattari's ‘desirologie’, l'Anti-Oedipe, ik had al langer het idee dat zij volkomen naast de kwestie zaten).
G.D., zoals ik me hem herinner van een lezing: half-lang, vettig haar, verfomfaaide kleren, een open gezicht, een innemende glimlach, de vriendelijkheid zelf. Van zijn lezing begreep ik nauwelijks iets. Zijn boeken paren ouderwetse eruditie aan een ijzeren logica