Alain fournier biografie
Momenteel werkt Mario Molegraaf aan de biografie van Hans Warren. Op zijn ontdekkingstocht door het leven van Warren stuit hij regelmatig op interessante vondsten. Op de eerste dag van elke maand deelt hij zo&#;n vondst met de bezoekers van onze website.
&#;Merveilleux pays de mon coeur,&#; schreef Alain-Fournier in een brief uit over de streek van zijn jeugd. Het was ook een beetje het land van Hans Warrens hart, zo vurig was zijn bewondering voor Alain-Fourniers wonderbaarlijke roman Le Grand Meaulnes. Hij vertaalde het boek niet, dat heb ik uiteindelijk gedaan. Inmiddels is er van die uitgave een zesde druk, een bewijs dat het boek blijft aanspreken. Ga dit ‘bericht uit een voorgoed verloren wereld’ vooral lezen! (&#; )
Alain-Fournier, eigenlijk heette hij Henri Fournier, werd in geboren in La Chapelle-d’Angillon (in de roman La Ferté-d’Angillon). Vijf jaar later verhuisde het gezin, een onderwijzersgezin, naar Épineuil-le-Fleuriel (in de roman Sainte-Agathe), hét bedevaartsoord geworden voor Alain-Fournierbewonderaars. Najaar maakt Hans Warren de pelgrimstocht, je kunt het verslag nalezen in zijn dagboek. Gelukkig neemt hij ook zijn fototoestel mee, met nooit eerder gepubliceerde resultaten, maar zie hier. De pelgrim zelf, ergens in de Sologne. Het geboortehuis. ‘De lu
Schrijvershuizen
Een huis van woorden
De reisgidsen van Renaud Camus
Hedwig Speliers
Wie schrijvershuizen in Frankrijk en Groot-Brittannië wil bezoeken, doet er goed aan de gidsen van Renaud Camus te raadplegen en mee te nemen. Honderden huizen bezocht, beschreef en fotografeerde hij, vooral met oog voor het tijdloze en het stemmige.
Levende schrijvers die dode schrijvers weer tot leven wekken door de plaatsen te beschrijven waar ze werden geboren, hebben gewoond en/of zijn gestorven: de Franse schrijver en diarist Renaud Camus doet niet anders. Geboren in in de Puy-de-Dôme in het Centraal Massief is hij in de eerste plaats bekend om zijn Journal, dat hij al vier decennia lang jaar na jaar publiceert. Hij studeerde rechten en literatuur, bezocht universiteiten in Parijs en Oxford, werd lector bij grote uitgeverijen en reisde de halve wereld af om ten slotte neer te strijken in een kasteel in Zuidwest-Frankrijk, hoewel hij ook een huis in Parijs bezit en onvermoeibaar Europa bereist. Hij is bovendien de woordvoerder van Franse homoseksuelen, al schreeuwt hij dat niet van de daken. Hij noemt zichzelf een achrien. Dit is een neologisme, gedeeltelijk gebaseerd op een anagram en op een vage, Oudgrieks klinkende verwijzing naar homoseksueel.
Renaud
Heks, heks…
door Hans Franse
een portret van Jan G. Elburg (uit boek Geen Letterheren van Elburg)
&#;
De column over Jan G. Elburg in Meander van 14 maart bracht een herinnering bij me terug.
Ik was net als Neerlandicus afgestudeerd en werd, na een geweldige tijd op een lagere school in een Amsterdamse volkswijk, benoemd tot leraar Nederlands aan een middelbare school in een middelgrote stad. Dat men mij aannam had te maken met de invoering van de Mammoetwet, de meest democratische en emancipatorische onderwijsvorm die we gehad hebben, gebaseerd op doorstroming van leerlingen. Ik begon als mentor van een ongedeelde Brugklas op een school voor MAVO.
Het wonderlijke van mijn situatie was dat ik de MAVO opbouwde vanaf de brugklas en tezelfdertijd op een school voor ULO werkte die zou ‘uitsterven’ als de eerste MAVO-leerlingen eindexamen zouden doen. Het leken twee totaal verschillende typen onderwijs te worden: nieuwsgierige, zelf ontdekkende ‘studenten’ versus de hardwerkende ULO-leerlingen die veel kennis ingestampt kregen door leraren met hart voor hun werk, maar weinig wetenschappelijke bagage. Dat hoefde ook niet. Een MULO-diploma (de school heette ULO maar kwam voort uit de Vereniging voor MULO, het diploma heette nog MULO- diploma) stelde in het bedrijfsleve
De laatste liefde van Alain-Fournier
Simone: ‘Sous de nouveaux soleils’, Editions Gallimard - N.R.F., Paris,
Ofschoon het waarschijnlijk niet aan alle eisen van de bescheidenheid beantwoordt, veroorlove de lezer mij, volgende passage te citeren uit het ‘Naschrift’, dat ik bij zijn verschijnen meende te moeten toevoegen aan mijn ‘Roman van een Roman’, die ik aan de figuur van Alain-Fournier en aan zijn ‘Grand Meaulnes’ wijdde: ‘Ik maak er mij inmiddels geen illusies in, dat het beeld, door mij van Alain-Fournier opgehangen, volledig zou zijn: van langsom meer zelfs kan ik bezwaarlijk de indruk van me afzetten, dat er documenten en brieven werden achtergehouden, waarvan de kennis tot een volledig begrip van het zieleleven van hem, die ééns Yvonne de Galais vereeuwigen zou, onontbeerlijk is.’ Profetengaven waren tot een dergelijke veronderstelling niet onontbeerlijk: op dat ogenblik was het mij reeds gebleken, dat door de nabestaanden van de schrijver bepaalde gegevens bij stukken en beetjes waren vrijgegeven, die in , toen ik uit trouw aan een grote literaire jeugdliefde, mijn studie schreef, nog tot de top-secretklasse schenen te behoren, ofschoon inmiddels het belang ervan van zeer betrek
Het grote avontuur (vertaling van Le Grand Meaulnes - ) - Alain Fournier
Hardcover, stofwikkel, in, pp. Uit het Frans vertaald door Max Nord.
Bio: Alain-Fournier (3 oktober - 22 september ) is het pseudoniem voor de Franse schrijver Henri-Alban Fournier.
Fournier stamde uit een onderwijzersgezin en kreeg les van zijn vader in het dorpsschooltje van Épineuil-le-Fleuriel (Cher). Zijn plan om zeeman te worden ging niet in vervulling en ook in het onderwijs raakte hij, bij gebrek aan een diploma, niet aan de slag. Als jarige schoot hij in vuur en vlam voor de mooie Yvonne Quiévrecourt die hem echter afwees. Die ervaring zou hem zijn verdere leven blijven obsederen en werd de basis voor zijn boek Le Grand Meaulnes (), waarin hij een droom- en kinderwereld oproept die definitief verloren zijn. Het is een monument in de Franse literatuur en één van de weinig succesvolle boeken binnen de stroming van het symbolisme. Het boek werd als een meesterwerk onthaald en miste op een haar na de prestigieuze Prix Goncourt. In werd het boek verfilmd door Jean-Daniel Verha